కొంచెం పని.. కాసిన్ని నవ్వులు -- 1

యది హ్యహం న వర్తేయం --- అర్జునా, నేను విశ్రాంతి లేకుండా నిరంతరం పని చేయకపోతే,మనుష్యులు అన్ని విధాల నామార్గమే అనుసరిస్తారు.

ఉత్సీదేయురిమే లోకా --- నేను కర్మలు చేయకపోతే ఈలోకాలన్నీ నశించి పోతాయి.వర్ణ సంకరానికి కారకుడనౌతాను.ఈ ప్రజలను నాశనం చేసిన వాడనౌతాను.

---- భగవద్గీత

అబ్బే, నేను చెప్పబోయే విషయానికీ ఈ శ్లోకానికి అంత సంబంధం లేదు. చాల్రోజుల తర్వాత రాస్తున్నా కదా, ఇలా శ్లోకాలతో మొదలుపెడితే కాస్త గంభీరత్వం వస్తుందని.. అంతే! :-)

ఇహ విషయానికొస్తే....
అనగనగా ఒకానొకరోజు పొద్దున్నే..

తను: ఏంటీ అప్పుడే లేచావ్? రాత్రంతా సరిగ్గా పడుకోనేలేదు!

నేను: టైమవ్వట్లా! అలారం మోగి అరగంట పైనే అయింది.

తను: అయితే! అంతలా వంట్లో బాలేకపోతే ఎలా వెళ్తావ్? సిక్ కాల్ చెయ్యి..

నేను: ఇంకా నయం, ఇవ్వాళ ఇంపార్టెంట్ మీటింగ్స్ ఉన్నాయ్.. వెళ్ళక తప్పదు..

(అటేపునించి సమ్ గొణుగుడు -- ఈ డెడికేషనేదో కాస్త వీకెండ్ వంట మీదకూడా చూపిస్తే బావుండు!)

నేను: ఆ!? ...

తను: ఏం లేదు, జాగ్రత్తగా వెళ్ళిరా అంటున్నా..

నిజంగానే అసలు వంట్లో బాలేదు.. లేచి తయారవడమే గగనమనుకుంటే ఆపైన బోల్డంత దూరం డ్రైవ్ చేయాలి. అయినా కష్టపడి ఎలాగొలా ఆఫీస్‌కి చేరుకున్నాను.. అసలు విషయం, ఆరోజు నాకేమీ మీటింగ్స్ లేవు.. Big fat lie అన్నమాట! అలాంటి ఉదయాలు ఎన్నోసార్లు రిపీట్ అయ్యాయి.. ఒక్కోసారి గొణుగుళ్ళు తమ స్థాయిని పెంచుకుని అరుపుల్లాగా కూడా రూపాంతరం చెందేవి. ఆహ, మనం పట్టించుకుంటేగా!

ఉద్యోగం మనిషి లక్షణమైన ఈ రోజుల్లో మనం మెలకువగా ఉండే భాగంలో డెబ్భైఐదు శాతం ఆఫీస్‌లోనే గడిచిపోతుంది.. ఆఫీసంటే ఇష్యూలు, డెడ్‌లైన్లూ, చాంతాడంత మీటింగ్ మినిట్సూ..

ఇవికాక మైక్రోమేనే‌జ్‌మెంట్‌లో పండిపోయిన బాస్‌లూ, వాళ్లని కాకా పట్టడమే తమ అసలైన ఉద్యోగమనుకునే కొందరు టీమ్మేట్సూ. మరి ఫ్రెడేలన్నీ జాలీ డేలు గా... ఆదివారం సాయంత్రాలన్నీ ఆత్మహత్య ముందరి దిగాలు ఘడియల్లా అనిపించడంలో పెద్ద ఆశ్చర్యం ఉండదు.

ఏదో ఉద్యోగధర్మంగా పనిని ప్రేమించగలం గానీ పనితో పాటు పక్కనుండే అనేకరకాల మనస్తత్వాల్నీ, వాళ్ళ సడెన్ మూడాఫ్స్‌నీ కూడా మామూలుగా తీసుకోవాలంటే చాలా సహనం ఉండాలి. అంటే మన కొలీగ్స్‌లో కూడా ఫ్రెండ్స్ ఉండరని కాదు. కానీ, ఆ బంధాల్లోని దగ్గరతనం ప్లెజెంట్ గుడ్‌మార్నింగ్  నవ్వులూ, ఫ్రెండ్లీ హాండ్‌షేక్‌లని దాటివెళ్ళడం బహుతక్కువ. ఆ చేయిచాచిన దూరం వరకే మన దగ్గరతనం! అందుకే ఆ యాంత్రికతని ఎగ్గొడ్డానికి ఎన్నెన్ని దారులు ఉంటే అన్నీ ఏమాత్రం సందేహించకుండా (సిగ్గుపడకుండా) ఉపయోగించేసుకుంటుంటాం..

అలాంటిది వంట్లో అస్సలు బాలేకున్నా లాంగ్‌డ్రైవ్ లు చేసి, కర్తవ్యం విజయశాంతిలా ఫీలై ఎందుకు వెళ్ళడం!? పైన శ్రీకృష్ణుడు చెప్పినట్టు, నేను కాసేపు పని చేయడం మానేస్తే మా కొలీగ్స్ అందరూ దిక్కుతోచని వాళ్ళైపోతారనీ, ఆర్గనైజేషనే మూలబడుతున్నంత బిల్డప్ ఎందుకు??

చిన్నప్పుడు టైఫాయిడ్ వచ్చినరోజుల్లో నేను ఇంట్లో ఉండకుండా స్కూల్‌కి వెళ్తానని చేసిన గొడవ గుర్తొస్తుంటుంది. అప్పట్లో అందరూ నాకు చదువు మీద అంత ఇష్టం అనేసుకున్నారు. అచ్చు ఇప్పుడు మా ఇంటాయన నాకు పని పట్ల బోల్డంత డెడికేషన్ ఉందనుకున్నట్టు!

పాపం, అమాయకులు :) :)

అసలు విషయం ఏంటంటే -- ఫ్రెండ్స్.. మనతోపాటు ఎగిరిగంతులేసి, అల్లరి చేసే ఫ్రెండ్స్! వాళ్లని ఒక్కరోజుక్కూడా మిస్సవ్వడం ఇష్టముండదు!

చిన్నప్పుడు సరే.. ఇప్పుడు, ఈ వయసులో కూడానా!! అదీ ఆఫీసులోనా!! అని ఆశ్చర్యపోతే కంగారేంలేదు.. కావాల్సినంతగా ఆశ్చర్యపోండి..

ఇప్పుడు నెమ్మదిగా 'అసలు అలా ఎలా?' అన్న వివరాల్లోకి వెళ్దాం....

********

58 మైళ్ళు... రష్ అవర్ ట్రాఫిక్.. పార్కింగ్ లాట్‌కీ, ఆఫీస్ బిల్డింగ్‌కీ రమారమీ అరమైలు పైనే ఉన్న దూరం.. వేసుకున్న మందపాటి ఫార్మల్ బట్టలూ... 4 ఇంచ్ హీల్ షూస్... గాలికి అదేపనిగా ఎగురుతూ చిరాకు పుట్టిస్తున్న ఫ్రీ హెయిర్.... ఒకదాని తర్వాత ఒకటి చిద్విలాసంగా ఆజ్యం పోస్తూ నా అసహనపు జ్వాలని  అదేపనిగా పెంచుతున్నాయి గానీ అప్పటిక్కావాల్సిన ప్రశాంతతని నా దరిదాపుల్లోకి కూడా రానివ్వడంలేదు.

 "టేక్ ఏ డీప్ బ్రెత్.." మెయిన్ డోర్ తలుపు తోస్తూ నాకు నేనే అనునయంగా చెప్పుకున్నాను... అప్పటికే ఒక నాలుగుసార్లు కలిసిన స్వల్ప పరిచయమేమో రిసెప్షనిస్ట్ నన్ను చూసి చిన్నగా నవ్వింది.. "I'm here to see..." అని నేను వాక్యం నిర్మిస్తుండగానే ఆమె "I know.. She will be with you shortly.. Please, take a seat" అని లౌంజ్ ఏరియా వైపు చూపించింది..

'థాంక్ గాడ్, కాస్త టైముంది...'  అనుకుంటూ ఒక కుర్చీ చూసుకుని కూలబడ్డాను...

కాస్త స్థిమితపడటానికి నేనెప్పుడూ వాడే మంత్రం --- కళ్ళు మూసుకుని, నాకు నచ్చే పాటని అతి చిన్నగా పాడుకోవడం..

‘నువ్వేం మాయ చేశావో గానీ... ఓ మనసా చెప్పమ్మా నిజాన్నీ' --- ఇక్కడ ఇది నాలుగోసారి ఇంటర్వ్యూ.. ఇదైనా ఆఖరుది అయితే బావుండు..

'గోరువెచ్చని సూరీడమ్మా.. పొద్దుపొడుపులా వచ్చాడమ్మా... వద్దన్నా.. రావద్దన్నా' --- అయినా ఈ సుత్తి ఉద్యోగానికి ఇంతమంది ఇన్నిసార్లు పిలవాలా! ఇదేమన్నా రాకెట్ సైంటిస్ట్ పోస్టా ఏమిటీ!!


నా మొట్టమొదటి ఇంటర్వ్యూ మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది.. ఇలా ఎప్పుడు ఇంటర్వ్యూలకి అటెండ్ అయినా ఆ వెయిటింగ్ టైమ్‌లో ఫస్ట్ ఇంటర్వ్యూ గుర్తురాకుండా అస్సలుండదు.. ఆ క్రితం రోజే ఫైనల్‌ ఇయర్ పరీక్షలు రాసొచ్చాను.. అప్పుడే ఒక ఫ్రెండ్ వచ్చి మాటల్లో చెప్పింది, ఫలానా కాలేజీలో కంప్యూటర్‌సైన్స్ లెక్చరర్‌కి అర్జెంట్ నీడ్ ఉందని, వెంటనే వెళ్ళి కలవమని! సరే అసలుద్యోగం వచ్చేవరకూ ఇది చేద్దామని డిసైడ్ అయ్యి మరుసటి రోజే వెళ్ళాను.. గంజిపెట్టి ఇస్త్రీ చేసిన కాటన్‌చీర, తలంటి స్నానం చేసిన జడా, ఒక మూర కనకాంబరం మాల.. వెరసి లేని పెద్దరికాన్ని, హుందాతనాన్ని మాస్క్‌లా తొడుక్కుని ప్రిన్సిపాల్‌ని కలవడం అనే ఇంటర్వ్యూకి వెళ్ళడం గుర్తొచ్చింది.. ఎందుకో నవ్వు కూడా వచ్చింది, అప్పట్లో పూలు పెట్టుకోకుండా బయటకి వెళ్ళడం అంటే ప్రాణం పోయిన పనయ్యేది!

అవునూ, ఇందులో సెలెక్ట్ అయితే వెంటనే జాయిన్ అవ్వడానికి కుదరదంటే ఏమంటారో!? మళ్ళీ టెన్షన్ మొదలు...ఇంతకీ ఇందాక ఏ పాట దగ్గరున్నాను!?!?

'జాబిల్లి కోసం ఆకాశమల్లే వేచాను నీ రాకకై' --- ఇంకా ఎంతమంది ఈ కాంపిటీషన్లో ఉన్నారో ఏమిటో.. భలే, ఎవరూ ఎవరినీ కలవకుండా కంప్లీట్‌గా వేరువేరు టైమ్స్‌లో పిలుస్తున్నారుగా!!

'మసక మసక చీకటిలో.. మల్లెతోట వెన...'  ---
"ఎక్స్క్యూజ్..."
'కాలా... మాపటేళ కలుసు….'
"ఎక్స్క్యూజ్...మీ" --- ఈసారి కాస్త గట్టిగా వినిపించేసరికి కళ్ళు తెరిచా...
 
ఎదురుగా అతను!

********************************************************************************
ఎప్పుడూ కవితలే కాకుండా మానవాళి క్షేమం కోరి అప్పుడప్పుడూ మామూలు విషయాల గురించి కూడా టపాలు రాయమని అడిగే శ్రావ్య కోసం ఈ పోస్ట్. :-)
*********************************************************************************

(Pictures - Courtesy Google Images)