నిరీక్షణ

జ్ఞ్జాపకాల రాపిడికి
తృణపత్రంలా శుష్కిస్తూ
అనిమేషనై నేను..
చీకటి దుప్పటిలో
అసహనంగా కదులుతున్న రాత్రి..
ప్రేమ అనేది ఉత్త నీహారిక కాదు కదా!?

కోనేట్లో స్నానమాడిన పిల్లగాలి
గుడిమెట్లు ఎక్కివచ్చి
కుతూహులం గా చూస్తుంటే
ఇంకా ప్రభుదర్శనం కాలేదని
ఎలా చెప్పను!?

జారే భాష్పబిందువును
కొనగోట ఆపడానికో
చిటికనవేలు..
పొరలే దుఃఖానికి
చెలియలికట్టలా
ఓదార్చే ఓ స్పర్శా..
నన్ను చేరేదెప్పుడో!?

కంటి చివర
హిమాలయం కరుగుతున్నవేళ
ప్రాణసఖుని జ్ఞ్జాపకం నాలో...
పైకిమాత్రం
పెదవి నించి చిరునవ్వు
రేపొచ్చే ఉదయం మీద కొత్త ఆశతో...

(తొలి ప్రచురణ)

నీవు లేని క్షణాన...

ఇదిగో.. ఇప్పుడే..
నువ్వటు వెళ్ళావో లేదో..
మనస్సంతా ఏదో చెప్పలేని వెలితి
అంతా శూన్యం.. భరించలేని శూన్యం

ఇప్పటివరకూ నువ్వెదురుగానే వున్నావుగా!
అయినా చూడు ఇంతలోనే…
నరాల్లో ప్రవహించే రక్తంలా..
మనసు అట్టడుగు పొరల్లోకి
నువ్వసలుఇంతలా ఒదిగొదిగి పోయావని..
ప్చ్ ! ఈ క్షణం వరకు తెలీనే తెలీదు!!

నువ్వెదురుగా వున్నపుడు
ఊరికూరికే నీ మీద కోపం..
ఆపైన కొంచెం విసుగు..
మరి కాస్త దబాయింపు కదూ!!
ఓహ్ ! తలచుకుంటేనే మనసుని
మెలిపెట్టినట్లు బాధ..
నీ సాహచర్యాన్ని.. క్షణ క్షణం గుండెల నిండా
అనుభవించలేదేమోనన్న బాధ...

అయినా నీ మాట.. నీ చూపు..నీ స్పర్శ కోసం
మనసెందుకిలా కొట్టుకుపోతోంది!
మరోక్షణం కూడా ఉండలేనంటోంది!?!?

(తొలి ప్రచురణ)

స్నేహ మాధురి

సాయంత్రాన్ని సముద్రంలో రంగరించి
వెన్నెల పర్వతం మీద నుండి గంధాన్ని మోసుకొస్తూ..
ఆహ్లాదమైన పిల్లగాలి అమాయకంగా అడిగింది..
ఎందుకు నేస్తం నీకింత సంతోషం అని!?

వెండికిరణం పెదవి అంచున చెదరినట్టు..
కొండచివరన సంధ్య నీడ పాకినట్టు
ఒక అమృత హృదయంతో స్నేహం దొరికినప్పుడు...

అక్షరాల బరువుతో అలసిన పుస్తకానికి
అరక్షణం విశ్రాంతినిచ్చి..
కళ్ళు వొళ్ళు విరుచుకునే సమయాన--
ఎండుటాకుల వెనుక చిరుగాలి కదలికలా
ఒక జ్ణ్జాపకం...
నిలువెల్లా పాకి వ్యాపిస్తుంటే..
సంతోషం కాక మరేమిటమ్మా అన్నాను...

వెన్నెల విస్తుపోయింది..
కన్నెలా సిగ్గుపడి నన్నిలా వదిలి వెళ్ళిపోయింది...
చీకటి కూడా అలసి నిద్రపోయాక
రాస్తున్న ఈ కవిత్వం..
నా ఒంటరితనాన్ని ఓదార్చే నీ స్నేహం...

(తొలి ప్రచురణ)